Psychoterapia ISTDP

Intensywna Krótkoterminowa Psychoterapia Dynamiczna (ISTDP Intensive Short-Term Dynamic Psychotherapy) to metoda psychoterapeutyczna stworzona przez kanadyjskiego psychoanalityka Habiba Davanloo w połowie lat sześćdziesiątych XX wieku. Powstała w oparciu o założenia teorii psychoanalitycznej i teorii przywiązania Johna Bowlby'ego oraz wiedzę z zakresu neurobiologii. Habib Davanloo wypracował teorię tego podejścia terapeutycznego i nowatorskie techniki terapii wnikliwie analizując nagrania wielu wywiadów diagnostycznych i procesów psychoterapeutycznych pacjentów. Metody ISTDP pozwalają na osiągnięcie w stosunkowo krótkim czasie głębokich i trwałych zmian wewnątrzpsychicznych, których skutkiem jest m.in.:

• ustąpienie symptomów
• poprawa stosunku do samego siebie
• poprawa jakości relacji z innymi
• poprawa bliskości w związkach
• zaangażowanie w realizację własnych potrzeb, pragnień, celów
• korzystanie z wolności w pełnym i twórczym przeżywaniu swojego życia.

Efektywność ISTDP jest potwierdzona badaniami naukowymi (m.in. badania Allana Abbasa (2006, 2008), www.istdp.ca, http://www.istdp.org.uk/research. Obecnie podejście to jest stosowane w ośrodkach akademickich i klinicznych w Kanadzie, USA, Australii i Europie Zachodniej. ISTDP może być z powodzeniem stosowana w przypadku większości zaburzeń, w których wskazane jest leczenie psychoterapią.
ISTDP to psychoterapia:

• intensywna, ponieważ uwaga pacjenta jest natychmiast koncentrowana na problemie
• krótkoterminowa, ponieważ wybierana jest najkrótsza droga do zrozumienia i rozwiązywania wewnętrznych konfliktów, osiągnięcia zmiany
• dynamiczna, ponieważ zajmuje się nieświadomymi procesami i konfliktami wewnątrzpsychicznymi, które są przyczyną zaburzeń.

W trakcie procesu psychoterapeutycznego ocena stanu pacjenta jest dokonywana z chwili na chwilę. Interwencje terapeutyczne dobierane są odpowiednio do aktualnej w danym momencie psychodiagnozy. Celem aktywności psychoterapeuty jest skupienie uwagi pacjenta na jego wewnętrznym konflikcie. Przez cały czas terapii monitorowany jest poziom i sposób przeżywania doświadczanego przez pacjenta lęku, co powoduje zwiększenie jego zdolności regulowania lęku. Identyfikowanie destrukcyjnych mechanizmów obronnych pozwala na odrzucenie ich i otwarcie się pacjenta na możliwie pełne doświadczanie wypartych uczuć, impulsów i konfliktów. Terapeuta pomaga pacjentowi zrozumieć jego funkcjonowanie odwołując się do tzw. trójkąta konfliktu i trójkąta osób (Malan 1979). Reakcje pacjenta (trójkąt konfliktu: uczucie/impuls, lęk, obrona) badane są w odniesieniu do konkretnej sytuacji dotyczącej relacji z terapeutą w czasie sesji, relacji z ludźmi z obecnego życia pacjenta, czy relacji z ważnymi osobami z przeszłości (trójkąt osób). Dzięki takiemu postępowaniu objawy wywoływane przez konieczność utrzymywania w nieświadomości nieakceptowanych treści stają się niepotrzebne. Pacjent uzyskuje wolność w doświadczaniu swoich pragnień i uczuć, i jeśli chce zaczyna wyrażać je w konstruktywny sposób, funkcjonować adaptacyjnie, dla własnych korzyści. Procesy te mogą dokonać się dzięki właściwej, aktywnej współpracy psychoterapeuty i pacjenta. Podstawą jest rozwinięcie przymierza terapeutycznego czyli ustanawianie opartej na autonomii bezpiecznej więzi i wzrost emocjonalnego zaangażowania pacjenta w terapię. Sesje psychoterapeutyczne są nagrywane na wideo, co pozwala na precyzyjne superwizowanie terapii w celu jak najlepszego dostosowania interwencji terapeutycznych do potrzeb pacjenta i podnoszenia efektywności procesu psychoterapeutycznego.